Kırılmışın onuru, acımasızlığın şehvetinde tamir olurken kalp sessiz bir çığlık gibi bey beynin dizleri dibinde mağrur ve bir o kadar içten, bu günah bu ayıp ! Bir ben olmak uğruna emdiğimiz onca ruhun günahı var olsun istenir, merkezi olmadığımız sonsuz evrenin sonsuz olasılıklı bir noktasında ne bir yol vardır ne de varılacak bir durak. O var sandığımız şeylerin toplamı kendi varlığımızdan başkası olmadığını farketttiğimiz anda, rüzgar bizi taşır yorulmadan uzaklara, en uzaklara.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder